'Land below the wind'
Door: Mayon
Blijf op de hoogte en volg Mayon
19 Augustus 2010 | Maleisië, Kota Kinabalu
Dag 1: Van Kuala Lumpur vloog ik naar Kota Kinabalu. Die avond was het tijd voor de kennismaking met mijn volgende groep. Anna en Dominik, rond de 30 van Engeland maar wonen in Nieuw Zeeland. Kirk, Linda en Nathalie eind 30 uit Melbourne. Erika(kamergenootje) eind 30 uit Margret River. John, David(eind 30) en Lilla(61) uit London. Beverly en Cath (eind 30) uit Nieuw Zeeland en onze gids Ryan (35) uit Australie.
Dag 2: De volgende dag ging de trip van start. Borneo bestaat uit twee staten/provincies. Sabah en Sarawak. Het eerste gedeelte van de trip reizen we door Sabah. Na een reis van 3 uur arriveerden we in een Dusun dorpje aan de voet van Mt Kinabalu waar we de komende nacht zouden verblijven. Die avond aten we met z'n allen in een huis, gevolgd door de traditionele rijstwijn. Pff, wat is dat sterk spul. Iedereen kreeg een glas met rijstwijn dat in 1 keer moest verdwijnen, glas op de kop...en als er dan een druppeltje uitkwam, kreeg je er nog een. Je raad het al...iedereen kreeg een tweede. Al die rijstwijn leidde tot een gezellige avond met de Dusun-mensen.
Dag 3: Na een korte reis kwamen we aan bij de Headquarters van Mt Kinabalu, waar we de middag vol hadden aan korte wandelingen en een bezoek aan een oorlogsmonument. Toen de Japanners beseften dat ze de oorlog gingen verliezen, lieten ze al hun Australische en Engelse gevangenen een 260(?)km wandelroute door de jungle lopen zonder voldoende voedsel of goed schoeisel. Dit resulteerde in maar 6 overlevenden die tijdens de trek zijn ontsnapt. Vandaar dit 'museum'.
Dag 4 en 5: De grote dag was aangebroken. De dag waar we stiekem toch allemaal een beetje tegenop keken. Het beklimmen van Mt Kinabalu. De hoogtste berg in Zuid-Oost-Azie. Er leidden twee paden omhoog naar Laban Rata, onze overnachtingsplek...een iets makkelijkere van 6 km en de andere van 8 km. Natuurlijk kozen samen met mij 10 anderen de moeilijkste, maar mooiste route, Mesilau. Je beklimt hem dan ook maar een keer. De eerste 6 km gingen me prima af. Pittig, maar ik genoot enorm. Ik had 2km/h afgelegd, wat ontzettend snel was. Ik kwam Lilla tegen die de andere route had genomen, dus vol goede moed dacht ik de laatst km ook binnen 1-1,5 uur te lopen. Dit veranderde drastisch toen ik aan de laatste twee km begon. Ontzettend steil en geen moment waar het een klein stukje vlak ging! Er leek geen eind aan te komen. Na 2,5! uur afzien kwam ik eindelijk aan bij onze overnachtingsplek als tweede van onze groep! Ik had er 5,5 uur over gedaan om van ongeveer 1400 m naar 3272 m te komen. In de avond was het tijd om vroeg naar bed te gaan, want om 2 uur stonden we weer op voor het volgende gedeelte van de klim. Een wekker was niet nodig geweest, want had geen oog dicht gedaan. De hoogte maakte het erg moeilijk om te slapen. In het pikkedonker vertrokken zo'n 100 klimmers voor de summit walk. Het eerste uur was killing! Ik heb nog nooit zo dicht op het punt gestaan om op te geven. Maar na het eerste uur had ik mijn ritme (na iedere paar passen even rust) eindelijk gevonden en heb het uiteindelijk gehaald! Rond kwart over 6, net optijd voor zonsopgang, kwam ik aan op Lows Peak (4095 m). Je word zo emotioneel als je aankomt op de top! alle klimmers staan boven op een klein stukje rots, wat het moeilijk maakt om nog een goede foto te maken. Het was zeker het moeilijkste en zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Niks vergeleken bij de wandelingen in Australie of Nieuw Zeeland! Maar het was het waard! Wat een uitzicht! De weg terug naar Laban Rata was zo geweldig mooi! Na een snel ontbijt en zo weinig mogelijk rust zodat mijn benen niet werden verwend begon ik aan de afdaling van 6km. De eerste 3,5 km vlogen voorbij! Heerlijk! Maar al snel bleek dat ik een voorkeursbeen had en mijn rechter knie begon het te begeven, dus wisselen van knie. Naar 1,5 km begon ook mijn andere het te begeven, wat al snel resulteerde in een kreupele Mayon die bijna de berg af zou rollen. Maar eindelijk, om 12 uur 's middags kwamen we weer aan bij het beginpunt!
Aangezien onze benen zo hadden moeten afzien waren de Poring Hot Springs het volgende punt op de agenda. Alleen kon niemand het die dag nog opbrengen om een stap verder te zetten dan nodig was. De hoogte had me toch minder goed gedaan, dus op tijd naar bed!
Dag 6: De volgende dag was het dan ook tijd voor een beetje ontspanning, want poh ik heb nog nooit zoveel spierpijn! Nog steeds als een kreupele liep ik naar een waterval in de beurt om mijn benen lekker in te laten rusten, gevolgd door een warm bad in de Hot Springs. Na een paar uurtjes rust weer terug voor een warm bad.
Dag 7: Na een 3 uurse busreis kwamen we aan in Kinabatangan waar het MESCOT-programma is opgezet door Intrepid. Een programma wat er voor zorgt dat de jungle en de dieren goed beschermt zijn en ook herplant worden. Onze eerste nacht verbleven we in een Junglecamp een stukje verder op de Kinabatangan rivier, de langste rivier in Sabah. We maakten in de middag een boottocht om de dieren naast de rivier te bekijken. Voornamelijk veel apen en wat vogels lieten zich zien. Na het avondeten gingen we voor een korte nachtwandeling om de insecten en eventueel andere dieren te bekijken. We verbleven in echte junglehuisjes met in de nacht alle geluiden van de jungle om ons heen. Verschrikkelijk om 's nachts alleen naar de wc te lopen, aangezien je weet dat er een luipaard rond loopt!
Dag 8: Na een ochtendwandeling vertrokken we terug naar het MESCOT kantoor. Waar we na een bezoek aan de oude graven in een rots een kookles hadden. Na het zelfgemaakte eten, opgegeten te hebben was het tijd voor een cultureshow met muziek en dans. Na een potje volleybal tegen de lokale bevolking was het tijd om te in groepjes van twee te vertrekken naar de homestay. Erika en ik vertrokken naar een opa en oma die voor hun kleinkinderen zorgden. De moeder was er nu ook, maar werkt normaal gesproken 3 uur verderop en de vader werkt in Kota Kinabalu. Ze hebben een zoon van 12, een dochter van 10, een dochter van 4 en eentje van 3 jaar. Voornamelijk met de kinderen hebben we ons goed vermaakt! Kaartspelletjes, zingen, dansen en zelfs laat in de avond 'Avatar'! Erg apart aangezien ze voor ons erg primitief leefden. Er werd goed voor ons gezorgd.
Dag 9: De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen en we vertrokken naar Sandakan. Een verschrikkelijk lelijke stad. In de oorlog is Sandakan gebombardeerd, vandaar dat er zoveel lelijke gebouwen zijn. Tegenwoordig is het nog steeds de thuishaven voor de marine. In de zee ten noorden van Sabah zijn namelijk nog veel piraten die de zee onveilig maken. Toeristen kunnen er namelijk niet varen.
Samen met de John, David en Lilla ben ik de stad gaan bekijken, waar niet heel veel te zien was.
Dag 10: Vanuit Sandakan vertrokken we met de boot naar Turtle Island. Maar 45 mensen verbleven op het eiland, dus het strand was vrij leeg. De hele dag heerlijk op het strand liggen en relaxen. In de zon konden we niet echt komen, veel te heet! De zee is te warm om in af te koelen. Maar we kwamen dan ook voor de schildpadden. En in de middag zagen we opeens een klein zeeschilpadje die net uitgekomen was, zijn weg vinden naar de zee. Zo lief! Aan het eind van de middag draaide ik me om en zag opeens een stuk of 20 schilpadjes richting zee vertrekken! Echt uniek om te zien!
Sinds het schilpad-programma dat is gestart in 1988 komen er elke avond moederzeeschilpadden hun eieren begraven op het strand. Na het avondeten was het dan ook wachten tot we werden geroepen om een moeder te komen bekijken. Na het graven van een gat voor de eieren, wat zo'n twee uur kan duren, zijn de zeeschilpadden in een soort van trance. Dit is het moment dat wij komen. Ze leggen zo'n 60-130 eieren per keer. Onze moeder legde er 98! Weer uniek om te zien.
Dag 11: Na Turtle Island vertrokken we richting het Sepilok Orangutan Reserve. Een Orangutan opvangcentrum zorgt voor alle Orangutans die alleen worden gevonden of ziek zijn. Het doel is om ze uiteindelijk weer in het wild te krijgen, wat overigens ook lukt. Sommige komen echter wel terug, voornamelijk om baby Orangutans te krijgen. Om 10.00uur was het tijd om te kijken als ze eten krijgen. De Orangutans komen dan na een platform. Samen met Beverly en Cathy besloot ik tot de twee uur te blijven, als ze weer eten kregen. Maar we werden al snel ge-entertaint door een Orangutan die om een mans nek vloog en zich aan het uitsloven was. In de middag zaten ze overal! Ze vlogen over je heen of zaten 3 meter naast je. Net Apenheul. Maar geweldig om te zien. Na de Orangutans ging ik naar het Rainforest Discovery Center. Waar ik samen met John, David en Lilla de Canopy Walkway en het regenwoud ben gaan bekijken.
Dag 12: Op dit moment zit ik nog bij het Orangutan Reserve. Vanmiddag vliegen we terug richting Kota Kinabalu, van waaruit we morgen naar Mirri vliegen. Morgen begint het tweede gedeelte, Sarawak. Vanavond nemen we afscheid van de helft van de groep en een aantal nieuwe mensen zullen zich bij de groep voegen. De groep is tot nu toe wel een stuk minder goed bevallen dan de vorige groep, dus ik hoop op wat gezellige mensen;) De laatste aantal dagen van mijn reis zijn helaas aangebroken, maar ik zal er zeker nog van genieten!
Dag 2: De volgende dag ging de trip van start. Borneo bestaat uit twee staten/provincies. Sabah en Sarawak. Het eerste gedeelte van de trip reizen we door Sabah. Na een reis van 3 uur arriveerden we in een Dusun dorpje aan de voet van Mt Kinabalu waar we de komende nacht zouden verblijven. Die avond aten we met z'n allen in een huis, gevolgd door de traditionele rijstwijn. Pff, wat is dat sterk spul. Iedereen kreeg een glas met rijstwijn dat in 1 keer moest verdwijnen, glas op de kop...en als er dan een druppeltje uitkwam, kreeg je er nog een. Je raad het al...iedereen kreeg een tweede. Al die rijstwijn leidde tot een gezellige avond met de Dusun-mensen.
Dag 3: Na een korte reis kwamen we aan bij de Headquarters van Mt Kinabalu, waar we de middag vol hadden aan korte wandelingen en een bezoek aan een oorlogsmonument. Toen de Japanners beseften dat ze de oorlog gingen verliezen, lieten ze al hun Australische en Engelse gevangenen een 260(?)km wandelroute door de jungle lopen zonder voldoende voedsel of goed schoeisel. Dit resulteerde in maar 6 overlevenden die tijdens de trek zijn ontsnapt. Vandaar dit 'museum'.
Dag 4 en 5: De grote dag was aangebroken. De dag waar we stiekem toch allemaal een beetje tegenop keken. Het beklimmen van Mt Kinabalu. De hoogtste berg in Zuid-Oost-Azie. Er leidden twee paden omhoog naar Laban Rata, onze overnachtingsplek...een iets makkelijkere van 6 km en de andere van 8 km. Natuurlijk kozen samen met mij 10 anderen de moeilijkste, maar mooiste route, Mesilau. Je beklimt hem dan ook maar een keer. De eerste 6 km gingen me prima af. Pittig, maar ik genoot enorm. Ik had 2km/h afgelegd, wat ontzettend snel was. Ik kwam Lilla tegen die de andere route had genomen, dus vol goede moed dacht ik de laatst km ook binnen 1-1,5 uur te lopen. Dit veranderde drastisch toen ik aan de laatste twee km begon. Ontzettend steil en geen moment waar het een klein stukje vlak ging! Er leek geen eind aan te komen. Na 2,5! uur afzien kwam ik eindelijk aan bij onze overnachtingsplek als tweede van onze groep! Ik had er 5,5 uur over gedaan om van ongeveer 1400 m naar 3272 m te komen. In de avond was het tijd om vroeg naar bed te gaan, want om 2 uur stonden we weer op voor het volgende gedeelte van de klim. Een wekker was niet nodig geweest, want had geen oog dicht gedaan. De hoogte maakte het erg moeilijk om te slapen. In het pikkedonker vertrokken zo'n 100 klimmers voor de summit walk. Het eerste uur was killing! Ik heb nog nooit zo dicht op het punt gestaan om op te geven. Maar na het eerste uur had ik mijn ritme (na iedere paar passen even rust) eindelijk gevonden en heb het uiteindelijk gehaald! Rond kwart over 6, net optijd voor zonsopgang, kwam ik aan op Lows Peak (4095 m). Je word zo emotioneel als je aankomt op de top! alle klimmers staan boven op een klein stukje rots, wat het moeilijk maakt om nog een goede foto te maken. Het was zeker het moeilijkste en zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Niks vergeleken bij de wandelingen in Australie of Nieuw Zeeland! Maar het was het waard! Wat een uitzicht! De weg terug naar Laban Rata was zo geweldig mooi! Na een snel ontbijt en zo weinig mogelijk rust zodat mijn benen niet werden verwend begon ik aan de afdaling van 6km. De eerste 3,5 km vlogen voorbij! Heerlijk! Maar al snel bleek dat ik een voorkeursbeen had en mijn rechter knie begon het te begeven, dus wisselen van knie. Naar 1,5 km begon ook mijn andere het te begeven, wat al snel resulteerde in een kreupele Mayon die bijna de berg af zou rollen. Maar eindelijk, om 12 uur 's middags kwamen we weer aan bij het beginpunt!
Aangezien onze benen zo hadden moeten afzien waren de Poring Hot Springs het volgende punt op de agenda. Alleen kon niemand het die dag nog opbrengen om een stap verder te zetten dan nodig was. De hoogte had me toch minder goed gedaan, dus op tijd naar bed!
Dag 6: De volgende dag was het dan ook tijd voor een beetje ontspanning, want poh ik heb nog nooit zoveel spierpijn! Nog steeds als een kreupele liep ik naar een waterval in de beurt om mijn benen lekker in te laten rusten, gevolgd door een warm bad in de Hot Springs. Na een paar uurtjes rust weer terug voor een warm bad.
Dag 7: Na een 3 uurse busreis kwamen we aan in Kinabatangan waar het MESCOT-programma is opgezet door Intrepid. Een programma wat er voor zorgt dat de jungle en de dieren goed beschermt zijn en ook herplant worden. Onze eerste nacht verbleven we in een Junglecamp een stukje verder op de Kinabatangan rivier, de langste rivier in Sabah. We maakten in de middag een boottocht om de dieren naast de rivier te bekijken. Voornamelijk veel apen en wat vogels lieten zich zien. Na het avondeten gingen we voor een korte nachtwandeling om de insecten en eventueel andere dieren te bekijken. We verbleven in echte junglehuisjes met in de nacht alle geluiden van de jungle om ons heen. Verschrikkelijk om 's nachts alleen naar de wc te lopen, aangezien je weet dat er een luipaard rond loopt!
Dag 8: Na een ochtendwandeling vertrokken we terug naar het MESCOT kantoor. Waar we na een bezoek aan de oude graven in een rots een kookles hadden. Na het zelfgemaakte eten, opgegeten te hebben was het tijd voor een cultureshow met muziek en dans. Na een potje volleybal tegen de lokale bevolking was het tijd om te in groepjes van twee te vertrekken naar de homestay. Erika en ik vertrokken naar een opa en oma die voor hun kleinkinderen zorgden. De moeder was er nu ook, maar werkt normaal gesproken 3 uur verderop en de vader werkt in Kota Kinabalu. Ze hebben een zoon van 12, een dochter van 10, een dochter van 4 en eentje van 3 jaar. Voornamelijk met de kinderen hebben we ons goed vermaakt! Kaartspelletjes, zingen, dansen en zelfs laat in de avond 'Avatar'! Erg apart aangezien ze voor ons erg primitief leefden. Er werd goed voor ons gezorgd.
Dag 9: De volgende ochtend was het tijd om afscheid te nemen en we vertrokken naar Sandakan. Een verschrikkelijk lelijke stad. In de oorlog is Sandakan gebombardeerd, vandaar dat er zoveel lelijke gebouwen zijn. Tegenwoordig is het nog steeds de thuishaven voor de marine. In de zee ten noorden van Sabah zijn namelijk nog veel piraten die de zee onveilig maken. Toeristen kunnen er namelijk niet varen.
Samen met de John, David en Lilla ben ik de stad gaan bekijken, waar niet heel veel te zien was.
Dag 10: Vanuit Sandakan vertrokken we met de boot naar Turtle Island. Maar 45 mensen verbleven op het eiland, dus het strand was vrij leeg. De hele dag heerlijk op het strand liggen en relaxen. In de zon konden we niet echt komen, veel te heet! De zee is te warm om in af te koelen. Maar we kwamen dan ook voor de schildpadden. En in de middag zagen we opeens een klein zeeschilpadje die net uitgekomen was, zijn weg vinden naar de zee. Zo lief! Aan het eind van de middag draaide ik me om en zag opeens een stuk of 20 schilpadjes richting zee vertrekken! Echt uniek om te zien!
Sinds het schilpad-programma dat is gestart in 1988 komen er elke avond moederzeeschilpadden hun eieren begraven op het strand. Na het avondeten was het dan ook wachten tot we werden geroepen om een moeder te komen bekijken. Na het graven van een gat voor de eieren, wat zo'n twee uur kan duren, zijn de zeeschilpadden in een soort van trance. Dit is het moment dat wij komen. Ze leggen zo'n 60-130 eieren per keer. Onze moeder legde er 98! Weer uniek om te zien.
Dag 11: Na Turtle Island vertrokken we richting het Sepilok Orangutan Reserve. Een Orangutan opvangcentrum zorgt voor alle Orangutans die alleen worden gevonden of ziek zijn. Het doel is om ze uiteindelijk weer in het wild te krijgen, wat overigens ook lukt. Sommige komen echter wel terug, voornamelijk om baby Orangutans te krijgen. Om 10.00uur was het tijd om te kijken als ze eten krijgen. De Orangutans komen dan na een platform. Samen met Beverly en Cathy besloot ik tot de twee uur te blijven, als ze weer eten kregen. Maar we werden al snel ge-entertaint door een Orangutan die om een mans nek vloog en zich aan het uitsloven was. In de middag zaten ze overal! Ze vlogen over je heen of zaten 3 meter naast je. Net Apenheul. Maar geweldig om te zien. Na de Orangutans ging ik naar het Rainforest Discovery Center. Waar ik samen met John, David en Lilla de Canopy Walkway en het regenwoud ben gaan bekijken.
Dag 12: Op dit moment zit ik nog bij het Orangutan Reserve. Vanmiddag vliegen we terug richting Kota Kinabalu, van waaruit we morgen naar Mirri vliegen. Morgen begint het tweede gedeelte, Sarawak. Vanavond nemen we afscheid van de helft van de groep en een aantal nieuwe mensen zullen zich bij de groep voegen. De groep is tot nu toe wel een stuk minder goed bevallen dan de vorige groep, dus ik hoop op wat gezellige mensen;) De laatste aantal dagen van mijn reis zijn helaas aangebroken, maar ik zal er zeker nog van genieten!
-
19 Augustus 2010 - 06:33
Caro:
oh zus volgens mij heb jij nog niet op een compleet bewust level door wat jij allemaal meemaakt! ooh wat geweldig!:)
moooie foto's ook!
Geniet er nog van, en soms, hoe uitgeput je je ook mag voelen, blijf erop uitgaan want je bent dr maar even!
Liefs -
19 Augustus 2010 - 10:40
Marieke Aerts:
Heej Mayon
Lees net je stukje over het beklimmen van de Mount Kinabalu. Heb ik vorig jaar ook gedaan en herken echt alles wat je schrijft!! Vond het ook een super ervaring om daar boven te staan in de nacht en heb zeker ook nog nooit zo´n spierpijn gehad!
Geniet nog van je laatste weken!!
Gr Marieke -
19 Augustus 2010 - 14:55
Mayon:
Oh wat leuk die fotos.:D
Je komt alweer bijna naar huis, zal wel raar zijn ofniet?
ik ben benieuwd naar je verhalen, als je niet alles al hebt verteld haha!
Hier thuis gaat het best goed, ik hou de hut netjes, pap en mam komen morgen of over 2 dagen weer terug. Ben dan 2 weken alleen geweest. Volgende week nog Mysteryland en dan heb ik alles gehad. Volgende week komt Caro ook al terug en daarna kom jij weer terug, EINDELIJK:D Ben ik niet meer alleen, heb der helemaal geen zin meer in. Ik verveel mij kapot hier thuis.
Nou tot heeel snel weer!
Xxx -
19 Augustus 2010 - 14:56
Nadieh:
Haha oeps heb er Mayon boven gezet!:P
Btw, mobiel is gejat op tomorrowland en ik heb een nieuwe gekocht voor 10 euro -
19 Augustus 2010 - 18:51
Nieky:
pff.. mayon wat hedde wer vul mejgemaakt zeg!! Super dat ge dit allemoal dud! Geniet van de laatste 2 weken! Wuurd tied dat ge wer terug komt en dat we wer kunnen kolonisten ;)
xx -
21 Augustus 2010 - 14:27
Maartje:
Haaa schat!
Wow wat super knap van je dat je die berg hebt beklommen!! Een echte doorzetter.
Wij zijn gister terug gekomen van vakantie, was erg gezellig!
Geniet nog van je volgende avonturen en tot over 1,5 week!!! Heb zin om je weer te knuffelen!!!!!!!!!!!
Kus Maartje xx -
22 Augustus 2010 - 10:55
Mam:
Ha Mayon, prachtig allemaal. Werd zelf emotioneel bij je verhaal over de beklimming en de foto's hiervan. Prachtig natuur en dan de oerangutangs!
Geniet er nog maar van, maar wij verheugen ons op je thuiskomst.
Liefs, mam -
22 Augustus 2010 - 15:39
EL:
haaaaa,
hiel ff ter info:
nieuwe seizoen van the Hills start over 30 min. woeoe.. mos ik of toch ff zeggen!
TOT SNEL :)
x -
23 Augustus 2010 - 19:30
Lisette:
Ha Mayunke!
Na onze vakantie eindelijk weer alles bijgelezen. Ik zeg het weer: WAUW! :-) Wat een verhalen en vooral foto's. Echt te gek zeg. Ik krijg bijna hoogtevrees als ik naar je foto's kijk waar je boven op de berg zit te genieten... hahahaaa. Ja die Mayunke die doet het toch maar ff :-)
Geniet nog van "je laatste dagen op reis". Alvast succes met de voorbereidingen voor de terugweg naar huis!
Groetjes en een dikke kus. Liefs, Lisette -
28 Augustus 2010 - 16:55
Rianne:
Haa lieve sies!
Nog ffkes kunde genieten in verwegiestan. En woensdag ziede wer gezellig beej os, ik verheug meej dr al op!
Ik wil ow via deze weg super veul plezeer wensen de laatste dagen in Melbourn en een goije reis terug! TOT GAUW mupke xxxx knuffel Kers -
01 September 2010 - 09:53
Rianne Kers:
WELKOM THUIS MEID!
Tot straks kus Rianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
